حتی زیباترین رفتارها و قشنگ ترین خصلت ها هم وقتی از حدش میگذرند تبدیل به آسیب میشوند و به آدم ضرر میرسانند ، انسان بی آنکه بداند بیشتر وقتها سخت ترین ضربه ها را از باورهایش می خورد ، از اینکه میخواهد در هر شرایطی خوب بماند و مدال افتخار صبر و شکیبایی را به گردن بیندازد ، بارها به خودش پشت میکند تا دیگران را راضی نگه دارد ، آنجا که باید فریاد بزند سکوت میکند آنجاکه باید از حقش دفاع کند گذشت میکند آنجا که باید تذکر بدهد حرفی نمیزند و اینگونه است که هر روز بدی ها بیشتر تکرار میشوند و خوبی ها کمرنگ تر ، چون همیشه عده ای خطا میکنند و عده ای بی وقفه می بخشند، ما در برابر خوبی هایمان هم مسئولیت داریم که به جا و اندازه خرج کنیم و ای کاش با تصمیم های اشتباه ((انسانیت )) را در چشم آیندگان به حماقت تبدیل نکنیم…
